Zbiornik akumulacji ciepła często nazywany zbiornikiem buforowym – jego głównym zadaniem jest magazynowanie nadwyżek energii cieplnej wytwarzanej w procesie spalania głównie paliw stałych w kotłach centralnego ogrzewania z zamkniętą komorą załadowczą. Charakterystyka pracy kotłów na paliwa stałe w których paliwo podawane jest w dużych dawkach bezpośrednio do komory spalania zbliżona jest w funkcji generowanej mocy do sinusoidy.

Pierwszy okres od rozpalenia w kotle do osiągnięcia mocy maksymalnego zapotrzebowania układu na energię cieplną to stały wzrost mocy kotła. W chwili kiedy zadana na układzie sterowania kotła temperatura osiąga wartość maksymalną jedyne co można zrobić to zmniejszyć dawkę podawanego powietrza. W ten sposób dławiony jest proces spalania, obniżana jest temperatura i moc kotła. Spalanie paliw stałych jak drewno, węgiel i jego pochodne przy niedoborze powietrza powoduje powstawanie sadzy i substancji smolistych osadzających się na ściankach wymiennika kotła przez co powstaje warstwa izolacyjna obniżająca sprawność kotła. Zmniejszenie dawki podawanego do kotła powietrza nie powoduje zmniejszenie ilości spalanego paliwa a jedynie spowalnia ten proces, paliwo spala się nadal jedynie mniej intensywnie i niestety mniej wydajnie.

Zastosowanie zbiornika buforowego powoduje, że kocioł po osiągnięciu punktu oznaczonego na wykresie wartością 1 nie obniża swojej mocy pracuje nadal maksymalnie efektywnie aż do momentu kiedy skończy się porcja załadowanego paliwa lub do momentu całkowitego naładowania, podgrzania wody kotłowej wypełniającej zbiornik.

Konstrukcja dziś produkowanych zbiorników buforowych pozwala gromadzić w sposób niezależny energię cieplną wytwarzaną z kilku źródeł np. kocioł c.o. na drewno + kominek z płaszczem wodnym + kolektory słoneczne. Jest to możliwe dzięki wyposażeniu zbiorników w dodatkowe wymienniki wężownicowe wbudowane w zbiornik gdzie czynnikiem grzewczym w kotle c.o. i kominku jest woda kotłowa a w układzie kolektorów słonecznych roztwór glikolu. Taka konstrukcja pozwala również na niezależną eksploatację i konserwację części układu bez konieczności jego całkowitego wyłączania.